Three Men in a Boat / Τρεις σε μία βάρκα (χωρίς να υπολογίσουμε τον σκύλο)

Three Men in a Boat (To Say Nothing of the Dog), published in 1889, is a humorous account by English writer Jerome K. Jerome of a boating holiday on the Thames between Kingston and Oxford. The book was initially intended to be a serious travel guide, with accounts of local history along the route, but the humorous elements took over to the point where the serious and somewhat sentimental passages seem a distraction to the comic novel. One of the most praised things about Three Men in a Boat is how undated it appears to modern readers – the jokes seem fresh and witty even today. The three men are based on Jerome himself and two real-life friends, George Wingrave (who would become a senior manager at Barclays Bank) and Carl Hentschel (the founder of a London printing business, called Harris in the book), with whom J. often took boating trips. The dog, Montmorency, is entirely fictional but, “as Jerome admits, developed out of that area of inner consciousness which, in all Englishmen, contains an element of the dog.” The trip is a typical boating holiday of the time in a Thames camping skiff. This was just after commercial boat traffic on the Upper Thames had died out, replaced by the 1880s craze for boating as a leisure activity.

Όταν ο Τζέι, ο Τζορτζ και ο Χάρις αποφάσισαν (αγνοώντας τις ενστάσεις του Μοντµορένσι, του σκύλου) να ξεκλέψουν δύο βδοµάδες από την ελάχιστα συναρπαστική µεσοαστική ζωή τους στο Λονδίνο για να ανεβούν µε βάρκα τον Τάµεση ώς την Οξφόρδη, καθόλου δεν υποψιάζονταν αυτό που θα ακολουθούσε: ότι το ταξίδι τους θα µεταµορφωνόταν, χάρη στην πένα του Τζέι (δηλαδή του Τζερόµ Κ. Τζερόµ), σε ένα διαµάντι της βρετανικής χιουµοριστικής λογοτεχνίας.
Ένας ταξιδιωτικός οδηγός που παραστράτησε µεγαλοπρεπώς προς την κωµωδία είναι το Τρεις σε µια βάρκα (χωρίς να υπολογίσουµε τον σκύλο). Οι τέσσερις ήρωες καταφέρνουν να µετατρέψουν κάθε περιστατικό της µεγάλης τους εκδροµής σε ευκαιρία να υπονοµεύσουν όλα τα κλισέ των ταξιδιωτικών αφηγήσεων, της βικτοριανής Αγγλίας, αλλά κυρίως τον καθωσπρεπισµό του βρετανικού τρόπου ζωής, µέσα από µια αφήγηση αυτοσαρκαστική και αστεία µε όλους τους πιθανούς τρόπους – από την κωµωδία καταστροφής έως τον πιο λεπτό σουρεαλισµό.