Parallili Mythologia / Παράλληλη μυθολογία

Στην “Παράλληλη μυθολογία” του, ο Χριστόφορος Θεοδώρου, πατώντας σε θέματα, ήρωες, μοτίβα της ελληνικής λογο-τεχνίας, συνομιλεί όχι μόνο με την κλασική παράδοση αλλά με άλλους ποιητές και λογοτέχνες. Στα δύο στιχουργικά επίπεδα του έργου του, έμμετρο ποίημα και ποιητικό σχόλιο, μεταστοιχειώνει τις διακειμενικές αναφορές του και τα ση-μεία εκκίνησης της έμπνευσης ώστε να στοιχειοθετήσει την παράλληλη αλλά και απολύτως προσωπική μυθολογία του.
(Γ) ΝΗΠΕΝΘΕΣ ΠΟΤΟ
Το σώμα έκρυβε φαρμάκι του σκορπιού
που έχωσε η Εκάτη με γητειές.
Ο μυελός το φίδι είναι του κορμιού
που ξεδιψάει απ’ το ποτό το νηπενθές.

Της Αφροδίτης έσφιξε η ζώνη,
κι ο κεραυνός αδυνατεί να λύσει,
ο έρωτας σου έγινε αγχόνη
και τα Ηλύσια που μ’ έχουνε προδώσει.

Είναι στιγμές που άλλες ουσίες νοθεύουν το αίμα και προκαλούν παλλίροια και βράση. Κάποιοι το λέν’ έρωτα, κάποιοι καύλα. Δεν βαριέσαι. Ίδια διαδρομή για όλους. Σιγοβράζει το αίμα και στροβιλίζεται σχηματίζοντας δίνες. Φόνισσες ρουφήχτρες τραβάνε στους βυθούς ναυτικούς και τουρίστες. Όταν επιτέλους τα υγρά μου φτάσουν σε θερμοκρασία καύσης, εκρήγνυνται κι αφήνουν αποκαΐδια.

Όταν ήμουν νέος νόμιζα πως μπορούσα να προλάβω την έκρηξη, να σβήσω τη φωτιά. Με νερό, με αφρό, με σκέψη. Με ό,τι να ‘ναι. Πόσο λάθος έκανα. Τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι ο μόνος τρόπος για να σβήσει τούτη η φωτιά είναι να την αφήσεις να κάψει ό,τι είναι να κάψει, αφού πρώτα ρουφήξει ό,τι είναι να ρουφήξει..