The red ribbon / Κόκκινη μεταξωτή κορδέλα

Rose, Ella, Marta and Carla. In another life we might all have been friends together. But this was Birchwood.
For fans of The Diary of Anne Frank and The Boy in the Striped Pyjamas.
As fourteen-year-old Ella begins her first day at work she steps into a world of silks, seams, scissors, pins, hems and trimmings. She is a dressmaker, but this is no ordinary sewing workshop. Hers are no ordinary clients.
Ella has joined the seamstresses of Birkenau-Auschwitz, as readers may recognise it. Every dress she makes could mean the difference between life and death. And this place is all about survival.
Ella seeks refuge from this reality, and from haunting memories, in her work and in the world of fashion and fabrics. She is faced with painful decisions about how far she is prepared to go to survive. Is her love of clothes and creativity nothing more than collaboration with her captors, or is it a means of staying alive? Will she fight for herself alone, or will she trust the importance of an ever-deepening friendship with Rose?
One thing weaves through the colours of couture gowns and camp mud – a red ribbon, given to Ella as a symbol of hope.

Σε κάποια άλλη ζωή μπορεί να ήμασταν φίλες. 
Μα βρισκόμασταν στο Μπέρτσγουντ…
Μου άρεσε να ράβω όμορφα μεταξωτά φορέματα με δαντέλες. Όταν η γιαγιά μου άνοιγε το καπάκι της ραπτομηχανής και έβλεπα στη σειρά τα μασούρια με τις πράσινες, κίτρινες, κόκκινες, γκρίζες, λευκές και ροζ κλωστές ονειρευόμουν πως μεγαλώνοντας θα είχα το δικό μου εργαστήριο. Τότε πιστεύαμε πως ο πόλεμος ήταν κάτι που συνέβαινε κάπου αλλού· ήρθε όμως στην πόλη μας και μας άρπαξε. Στοίβαξε χιλιάδες ανθρώπους σε τούτο το μέρος και, μαζί με μένα, τη Ρόουζ, τη Μάρτα και την Κάρλα. 
Πάνω από τους φράχτες με το αγκαθωτό συρματόπλεγμα, ο ήλιος δεν ξεχώριζε στο γκρίζο. Στοιχιζόμασταν σε σειρές των πέντε, όλες με ριγέ στολή, και μετά τρέχαμε στο ατελιέ ραπτικής του στρατοπέδου. Εκεί, ανάμεσα στα πανάκριβα υφάσματα και στις απαιτητικές κυρίες των αξιωματικών, μέρα με τη μέρα ψαλιδίζονταν οι ελπίδες μας.
Εκείνο το πρωινό είχα δέσει κρυφά την κόκκινη μεταξωτή κορδέλα γύρω από τον λαιμό μου. Και για πρώτη φορά από τότε που βρέθηκα στο Μπέρτσγουντ ένιωσα πραγματικός άνθρωπος. 
Έλλα, 1944