The Blade Artist / Η τέχνη της λεπίδας

Jim Francis has finally found the perfect life – and is now unrecognisable, even to himself. A successful painter and sculptor, he lives quietly with his wife, Melanie, and their two young daughters, in an affluent beach town in California. Some say he’s a fake and a con man, while others see him as a genuine visionary.
But Francis has a very dark past, with another identity and a very different set of values. When he crosses the Atlantic to his native Scotland, for the funeral of a murdered son he barely knew, his old Edinburgh community expects him to take bloody revenge. But as he confronts his previous life, all those friends and enemies – and, most alarmingly, his former self – Francis seems to have other ideas.
When Melanie discovers something gruesome in California, which indicates that her husband’s violent past might also be his psychotic present, things start to go very bad, very quickly.
The Blade Artist is an elegant, electrifying novel – ultra violent but curiously redemptive – and it marks the return of one of modern fiction’s most infamous, terrifying characters, the incendiary Francis Begbie from Trainspotting.

Η επιστροφή του Τζιμ Φράνσις από την Καλιφόρνια στο Εδιμβούργο για την κηδεία του γιου του -ενός γιου που ελάχιστα γνώριζε- φαίνεται αρχικά ως ένα δυσάρεστο γεγονός που δεν μπορεί να αποφύγει. Τα πράγματα όμως παίρνουν άλλη διάσταση όταν θα συναντήσει και πάλι μετά από έξι χρόνια την οικογένειά του και τους παλιούς γνώριμους του υποκόσμου. Το παρελθόν ξυπνά μνήμες ζοφερές και ένα άλλο πρόσωπο βγαίνει σιγά σιγά στην επιφάνεια, αυτό του Φρανκ Μπέγκμπι, του στυγνού δολοφόνου, του αδίστακτου εγκληματία. Ένα πρόσωπο που δεν θυμίζει σε τίποτα τον ήσυχο και τρυφερό οικογενειάρχη της Καλιφόρνιας.
Ποια μυστικά κρύβει αυτό το απρόσμενο υπερατλαντικό ταξίδι; 
Θα καταφέρει ο Φρανκ να διαχειριστεί την οργή του και να βγει αλώβητος από τη δοκιμασία;
Θα ξαναγίνει ο υπέροχος σύζυγος και γλυκός πατέρας, ο προικισμένος καλλιτέχνης με τις λεπίδες; 
Ο Τζιμ Φράνσις έχει ξεγράψει προ πολλού τον Φρανκ Μπέγκμπι. Ή μήπως όχι;