In Greece in the 1960s, among other things, a number of grand domestic movie stars emerged. I was one of them, Victor Notaras. Only a handful of people know that I took my first teenage steps in the infamous alleys of the most notorious neighbourhoods of Pireaus, lined with brothels and women selling cheap love, first as a lover and then as a drug runner. My future was uncertain, but I didn’t give a toss. And why should I? I was young, charming, and I never went unnoticed. A whim of fate turned me into an actor overnight and I became what they call a movie star. I soon when abroad and made a career there too. I had it all: youth, fame and money. Women went crazy for just an autograph, and even more to spend a night with me. I didn’t appreciate anything. Nothing whatsoever!
Incapable of handling my enormous success I did everything to tarnish my name, tranple my genuine talent, destroy my image and shatter my reflection. That is until I realised that I in actual fact was not the victimiser that I and everyone else believed me to be, but the victim. It was, however, too late. You see, when reflections shatter and crack, they are killed.
Can a mistake of youth bring about a reversal? Cause us to reconsider our whole lives? To be born again? Maybe…

Κατά τη δεκαετία του 1960 στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, αναδείχθηκαν τα μεγαλύτερα εγχώρια κινηματογραφικά αστέρια. Ένα από αυτά υπήρξα κι εγώ, ο Βίκτορας Νοταράς. Ελάχιστοι έμαθαν πως τα πρώτα μου εφηβικά βήματα τα έκανα στα διαβόητα στενοσόκακα της πιο αμαρτωλής γειτονιάς, της Τρούμπας, με τα μπορντέλα και τις γυναίκες που πουλούσαν φθηνό έρωτα, πρώτα ως αγαπητικός και μετά ως βαποράκι. Το μέλλον μου ήταν αβέβαιο, όμως δε μου καιγόταν καρφί. Και γιατί να μου καεί; Ήμουν νέος, γοητευτικός, δεν περνούσα απαρατήρητος. Ένα καπρίτσιο της μοίρας με έχρισε μέσα σε μια νύχτα πρωταγωνιστή ταινιών, έγινα αυτό που έλεγαν κινηματογραφικό αστέρι, σταρ∙ δεν ξέρω πώς στον διάολο εκτοξεύτηκα τόσο ψηλά, άλλοι το αποφάσισαν, όχι εγώ. Σύντομα έφυγα στο εξωτερικό, έκανα καριέρα κι εκεί. Τα είχα όλα. Νιάτα, δόξα, λεφτά. Οι γυναίκες παραληρούσαν για ένα μου αυτόγραφο, πολύ περισσότερο για μια βραδιά μαζί μου. Δεν εκτίμησα τίποτα… Τίποτα.
Ανίκανος να διαχειριστώ την τεράστια φήμη μου, έκανα τα πάντα για να αμαυρώσω το όνομά μου, να ποδοπατήσω το γνήσιο ταλέντο μου, να καταστρέψω την εικόνα μου, να ραγίσω το είδωλό μου. Μέχρι που συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν ο θύτης που πίστευα, που πίστευαν όλοι, ήμουν το θύμα. Ήταν όμως αργά. Βλέπετε, όταν ραγίσουν τα είδωλα, τα «σκοτώνουν».
Μπορεί ένα λάθος της νιότης να φέρει την ανατροπή; Να γίνει η αιτία να αναθεωρήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας; Να ξαναγεννηθούμε; Ίσως…