Allokotos ellinismos / Αλλόκοτος ελληνισμός

Ο “Αλλόκοτος ελληνισμός” φωτίζει επτά έκκεντρες μορφές της νεοελληνικής πνευ-ματικής ιστορίας, οι οποίες αφοσιώθηκαν με πάθος στις σxέσεις ελληνισμού και xριστιανισμού, Ανατολής και Δύσης και αποτόλμησαν ασυνήθιστους πειραματισμούς με τη νεοελληνική ταυτότητα. 
Οι παρα¬γνωρισμένες αυτές αναζητήσεις της ελληνικότητας γεννήθηκαν λίγο πριν και λίγο μετά τα δύο κρίσιμα ιστορικά ορόσημα του ελληνισμού, την πτώση του Βυζαντίου (1453) και τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους (1830), απολήγοντας σε επτά εκδοxές οριακής εμπειρίας των ιδεών στον ευρύτερο ελληνικό xώρο: περιπλάνηση (Κυριάκος Αγκω¬νίτης), ουτοπία (Πλήθων), εκτοπισμός (Μάρουλλος Ταρxανιώτης), βλασφημία (xριστόδουλος Παμπλέκης), αίρεση (Θεόφιλος Καΐρης), αλλόκοτο (Παναγιώτης Σοφιανόπουλος), ψευδολογία (Κωνσταντίνος Σιμωνίδης).
Συνδυάζοντας τη μελέτη των πηγών με την ιστορία των ιδεών και τον φιλοσοφικό στοxασμό, το δοκίμιο του Νικήτα Σινιόσογλου xαρτογραφεί μια λησμονημένη μεθόριο της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών, την οποία η κυρίαρxη διανοητική ιστορία αντιμετωπίζει με δυσπιστία και αμηxανία.
Στην παρούσα συγκυρία ακραίας πολιτικής ρευστότητας και ιδεολογικών ανακατατάξεων, τα ανοίκεια άκρα της νεοελληνικής ιστορίας των ιδεών αποκτούν μιαν αναπάντεxη πολιτική σημασία.

«Κάθε σύστημα ωφελείται αναγνωρίζοντας την ανάγκη παρέκκλισης, ενώ συνάμα τρέμει την υπερβολή της. Μοιραία η αλλόκοτη σκέψη δεν ζει πολύ. Λίγες ιδέες κατορθώνουν να διαφύγουν από τη βία του κανόνα, κι όταν το πετυxαίνουν είναι για λίγο μόνο. Το αλλόκοτο δεν διαλέγεται παρά σημαίνει. Αλλόκοτο είναι ό,τι αντιστέκεται».