Πρόκειται για δεκαοχτώ ανεπίδοτες επιστολές ενός άντρα προς τη γυναίκα που χώρισε. Αυτοεξόριστος σ’ ένα βορινό νησί και διασχίζοντας την τυραννική έρημο της απώλειας και της απόγνωσης κερδίζει τη λυτρωτική γνώση που θα τον γαληνέψει, επιτέλους.
Ένας άνδρας αυτοεξορίζεται σε ένα νησί. Εγκαταλείπει τα πάντα για να βρει τον εαυτό του, σε ένα παλιό σπίτι, σε έναν τόπο άτοπο, σε έναν χρόνο άχρονο. Γράφει στην γυναίκα που άφησε πίσω του, που χώρισε, που αγαπά πιο πολύ από ποτέ. Της γράφει γράμματα, που όμως εκείνη δεν θα διαβάσει ποτέ. Αυτές, είναι οι δεκαοχτώ ανεπίδοτες επιστολές, που άφησε πίσω του.
Πρόκειται για ένα πραγματικά συγκλονιστικό βιβλίο, από τα πιο αγαπημένα των αναγνωστών της Μάρως Βαμβουνάκη, που τιμήθηκε με το Β’ κρατικό βραβείο μυθιστορήματος του 1988.
“…Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι…”
“…Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;” “…Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω…”
Reviews
There are no reviews yet.