Το αγόρι από το Μπούχενβαλντ

Η αληθινή ιστορία ενός επιζώντα του Ολοκαυτώματος
Όταν στις 11 Απριλίου του 1945, οι Αμερικανοί στρατιώτες απελευθέρωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, βρέθηκαν μπροστά σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη: Ανάμεσα στους κρατούμενους υπήρχαν και περισσότερα από χίλια εβραιόπουλα, ηλικίας κάτω των δεκαοχτώ ετών. Τα αγόρια αυτά που βρίσκονταν υπό την προστασία του αντιστασιακού κινήματος του στρατοπέδου, είχαν βιώσει στο μεγαλύτερο μέρος του Ολοκαυτώματος ακραία πείνα και φριχτά βασανιστήρια και είχαν γίνει μάρτυρες μιας απίστευτης βαρβαρότητας, ενώ δε γνώριζαν καν αν οι γονείς και οι συγγενείς τους ήταν ζωντανοί ή νεκροί. Ανάμεσά τους ήταν ο δεκατετράχρονος Πολωνός Ρόμεκ Βάισμαν, ο οποίος είχε επιζήσει δουλεύοντας σαν εργάτηςσκλάβος σε ένα γερμανικό εργοστάσιο πυρομαχικών, μα και ο μετέπειτα βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης, Έλι Βιζέλ. Τα Αγόρια του Μπούχενβαλντ, όπως τα ονόμασαν οι δημοσιογράφοι, είχαν μέσα τους απίστευτο θυμό για τον κόσμο. Διέπρατταν κλοπές, τσακώνονταν μεταξύ τους και έλυναν όλες τους τις διαφορές με τη βία.  Λίγοι πίστευαν ότι θα κατάφερναν κάποτε να αποκτήσουν μια φυσιολογική ζωή. Για τον Ρόμεκ και 427 ακόμη αγόρια, όλα άλλαξαν όταν μεταφέρθηκαν σε ένα ίδρυμα επανένταξης  στο Εκουί της Γαλλίας, με σκοπό να προσπαθήσουν να αφήσουν πίσω τους τις φριχτές εμπειρίες από την χειρότερη πλευρά της ανθρωπότητας και να αγκαλιάσουν ξανά τη ζωή. Αυτή είναι η ιστορία τους.

«Πρόκειται για αληθινό κόσμημα της μη μυθοπλαστικής (non fiction) λογοτεχνίας, που διαβάζεται απνευστί στη ρέουσα μετάφραση των Γ. Παναγιωτάκη και Κ. Μιζάν. Ο πολωνοεβραϊκής καταγωγής Καναδός Ρόμπι Γουέισμαν (γεννημένος ως Ρόμεκ Βάισμαν το 1931) έζησε την ανείπωτη φρίκη του γκέτο και του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Ανήκει στα ελάχιστα παιδιά που βγήκαν ζωντανά από αυτή τη δαντική κόλαση. Αφηγείται σε πολύ ώριμη πλέον ηλικία και με έκδηλη πρόθεση αντιρατσιστικού ακτιβισμού τη μαρτυρική εμπειρία του, με τη βοήθεια της δημοσιογράφου και συγγραφέως Σούζαν Μακλίλαντ. Το βιβλίο ξεχειλίζει από τρυφερότητα και κατάφαση της ζωής, μολονότι μας φέρνει αντιμέτωπους με την πιο αδιανόητη σκληρότητα.»
Μαρία Τοπάλη, Η Καθημερινή, https://www.kathimerini.gr/culture/561605785/apotompoychenvalntstonkyriokoy/